“1974’ün kavurucu Temmuz ayında bir gün sen kucağımda 6 aylık bebek, Aydın hanım bizi Selen oto parkı yanındaki kız yurdunda göçmen olarak kaldığımız dönemde görmeye geldi” dedi Annem. Ve biraz ısrar etmem üzerine taa çocukluğumdan bu yana defalarca anlattığı hikayeyi yeniden anlattı: “Neye ihtiyacınız var diye sordu Aydın hanım. Hepimizin eşi savaşta şehit, kayıp, yüreklerimiz yanık, küçücük çocuklarla kalmışız bir yurtta perişan. ‘küçük bebeğim var, bezlerini kaynatıp yıkayacağım küçük bir kazan lazım” dedim. Bize bir metal kap verdiler, önceleri yağ muhafaza etmek için kullanılan. Aydın hanım bir de küçük çocuk şiltesi verdi bize sağolsun. 

İzleyen günlerde senin bezleri o verdikleri kabın içinde Selen oto parkının içinde ateş yakıp kaynattık, yıkadık. O çocuk şiltesini yıllarca sen kullandın, sonra da torunlarımı büyütürken hep kullandım”. Anneme şiltenin nerede olduğunu sordum: “daha geçen hafta bir hayır kurumuna verdim, 45 sene biz kullandık şimdi de başkalarına yararı dokunacak. Allah rahmet eylesin Aydın hanımı” dedi…
Nur içinde yatsın."